आनंदक्षण..

दिलीप कुलकर्णीचं निसर्गायण नावाचं पुस्तक आहे.. खूपच छान आहे.. त्यात त्यांनी भगवंताच्या भेटीसाठी लागणारी आत्मियता म्हणजे काय किंवा तादात्म्य पावणं म्हणजे काय.. किंवा सुख म्हणजे काय याची एक सुंदर व्याख्या केलीय..
ऐन पावसाळ्यात एखाद्या डोंगरावर उभं राहिल्यानंतर समोरचं हिरवंगार रान बघताना काही क्षण आपण स्वत:ला आजूबाजूच्या परिसराला, आपल्या नोकरीला, आई-वडिलांना , संपूर्ण जगाला विसरुन जातो.. काही क्षणाचीच ती एक विलक्षण सुंदर समाधी असते.. आणि ते जे क्षण असतात ते ख-या अर्थी आनंदक्षण... आणि असे क्षण एकत्र राहणे म्हणजे भगवंताशी तादात्म्यता पावणे होय.. संतांच्या भगवंताच्या भेटीच्या क्षणात हे क्षण त्यांच्याकडे सातत्यानं येतात . हे खरं .. तर आत्ताच हा विषय काढण्याची किंवा आठवण्याची गरज काय.. तर परवा एक सुंदर कविता ऐकली..त्यात आनंदक्षण असा उल्लेख आला.. आणि त्या आनंदक्षणावरुन हे सगळं आठवलं.. आता नेहमीच्या धावपळीत असे क्षण वाट्याला फारसे येत नाहीत, हेही खरचं.
जेव्हा शाळेत होतो, तेव्हा असे क्षण वाट्याला पुरेपुर आले आहेत आणि त्याचा आनंद खरोखरच पूर्णपणे उपभोगता आला आहे.. माझं लहानपण पुणे जिल्हात घोडेगाव या गावी गेलं. तिथं फार सुंदर थंडी पडायची.. शनिवारी सकाळी सातची शाळा असायची आणि वर्गात स्वेटर घालून येणा-याला मुलगी म्हणून चिडवलं जायचं.. त्यामुळे कितीही थंडी असली तरी झक्कत वर्गातली सगळी मुलं सकाळी नेहमीच्या शाळेच्या ड्रेसवरच शाळेत यायची.. सकाळी साडे सातला धुक्यातून शाळेत पोहचल्यावर एखादी शेकोटी पेटवून त्याच्या काठावार बसलं.. आणि मित्रमंडळीत कुणाची तरी टवाळी निघाली की असेच काही आनंद क्षण मी उपभोगले आहेत.. आणि आज त्या सगळ्याची आठवण झाली झाली तरी काही क्षण निवांतपणा वाटतो.. दुसरा एक अनुभव सांगतो.. हरिश्चंदंर् गडावर जुलैच्या मध्यात ट्रेकला गेलो होतो आम्ही तिघे बंधू.. त्यातला आज एकजण अमेरिकेत आहे.. वाटेवर एका ठिकाणी कडा चढून गेल्यानंतर सगळे ढग त्या कड्यावर उतरले होते.. कितीतरी वेळ म्हणजे जवळपास वीस मिनीटे आम्ही एकमेकांशी काहीही न बोलता तो आनंद फक्त उपभोगत होते.. खरा आनंदक्षण ..
असे कितीतरी अनुभव आहेत की ज्या क्षणांनी भरभरुन दिलं.. आणि मी भरभरुन उपभोगलं.. काही खाण्यातले आहेत..कही मित्रमंडळीतले आहेत.. काही वाचनातले आहेत काही अजून काही आठवणींचे आहेत.. त्या सर्व क्षणांनी मी अधिकाधिक समृद्ध झालो.. असे क्षण खरे आनंदक्षण ..